O jak fałszywe wszystko na tym nędznym świecie,
nie masz tu nic stałego, wszyscy o tym wiecie.
Świat wiele obiecuje, rozkosze cukruje,
a na koniec każdemu ciemny grób gotuje.
I ja na sobie samej dziś tego doznałam,
oto z rodziną moją już się rozestałam.
Bóg to wszystko tak zrządził, mądrze rozporządził
i dotąd mi na świecie żyć tylko przysądził.
Żegnam cię [mój małżonku], przejęty żałobą.
Już z boskiego rozkazu rozłączam się z tobą.
Dziękuję ci z miłego towarzystwa twego,
gdy się już stąd wynoszę do kraju wiecznego.
Żegnam was, dziatki moje, z wami się rozstawam,
Bogu was pod opiekę ojcowską oddawam.
Na [ojca] pamiętajcie, Jezusa błagajcie
i przykazania święte wierni zachowajcie.
Żegnam was, krewni moi, przyjaciele,
żyłem z wami w przyjaźni i zgodnie lat wiele.
Śmierć ten węzeł rozcięła, od wszystkich mnie wzięła,
bo taka wola Boga Odwiecznego była.
Żegnam was, sąsiedzi i was też, sąsiadki,
śmierć mnie nieubłagana zaskoczyła zdradki.
Dziękuję wam za szczerość, za wszelaką miłość,
daj Boże, byście wieczną osiągli szczęśliwość.
Żegnam cię, zwierzchność moja, duchowa i świecka,
żegnam cię, mój pasterzu, ja – twoja owieczka.
Dzięki za nauczanie i napominanie,
oddajęć i za moje zbawienne staranie.
Żegnam cię, praco moja, moje pomieszkanie,
w którym mi było miłe z wami obcowanie.
Niech w nim święta swoboda panuje i zgoda,
a niech się w nim nie stanie żadna zła przygoda.
Żegnam was wszystkich wespół, którzy tu stoicie,
ciało moje na cmentarz martwe prowadzicie.
Światu nie zaufajcie, na śmierć pamiętajcie,
na wieczność poglądając, grzeszyć zaniechajcie.
Jeślim kogo obraził, odpuśćcie mi, proszę,
wszak ja już do Sędziego mój dekret odnoszę.
Ach, mój Jezu kochany, wspomnij na Twe rany,
niech mi każdy występek już będzie zamazany.
Zofia Stolarek, Janina Stolarek z Kadzi, Radomskie. „Jest drabina do nieba vol. 2” wyd. In Crudo.